Πενία τέχνας κατεργάζεται….

Κάτι η οικονομική κρίση που μας έχει επηρεάσει όλους μας, κάτι η κακή διάθεση που επικρατεί και που σου κόβει την όρεξη να κάνεις οτιδήποτε (ακόμα και ψώνια) και κάτι ο εθισμός που έχω πάθει με το blog New Dress a Day ήταν η αφορμή για τη σημερινή ανάρτηση. Στο New Dress a Day, η απίθανη Μαρίζα, εμπνευσμένη από την ταινία Julie & Julia, έβαλε έναν στόχο: Για έναν ολόκληρο χρόνο δεν θα ψωνίσει καθόλου κανονικά ρούχα, αλλά θα μεταποιεί και θα φοράει ρούχα που θα αγοράζει από thrift stores, garage sales κλπ και για τα οποία δεν θα έχει ξοδέψει περισσότερο από ένα δολάριο τη φορά. 365 φουστάνια λοιπόν, 365 μέρες, 365 δολάρια! Το κορίτσι κάνει θαύματα και με ενέπνευσε να δοκιμάσω κι εγώ να μεταποιήσω κάποια παλιά, αναξιοποίητα ρούχα που είχα.
Η πρώτη απόπειρα έγινε με ένα τζιν που είχα, το οποίο ήταν ολοκαίνουριο γιατί δεν το είχα φορέσει σχεδόν καθόλου. Η αιτία? Ήταν καμπάνα, και το αγόρασα οριακά πριν οι καμπάνες φύγουν οριστικά από τη μόδα.
Το άπλωσα λοιπόν στο τραπέζι μου και με ένα χάρακα τράβηξα δύο γραμμές στην προέκταση της ευθεία των πλαϊνών γαζιών (νομίζω ότι η φωτογραφία τα εξηγεί καλύτερα απ’ ότι εγώ).

Γάζωσα πάνω στις γραμμές που τράβηξα και έκοψα το ύφασμα που περίσσεψε.

Έκανα ένα γαζί ζιγκ ζαγκ όπου έκοψα το ύφασμα για να μην μου ξεφτίσει.

Με την ευκαιρία κόντυνα και λίγο τα μπατζάκια γιατί ειλικρινά δεν ξέρω για ποιες ακριβώς προορίζονται τα παντελόνια που ράβονται, μόνο αν είσαι η Σκλεναρίκοβα σου έρχονται καλά – εγώ πρέπει να τα κοντύνω μισό εκατοστό : 0)

Λίγο σιδέρωμα να κάτσουν οι ραφές

Και έτοιμο το καινούριο παντελονάκι!!!

Το μόνο πρόβλημα είναι που διακόπτεται το ξώγαζο στο πλάι, αλλά λίγο με νοιάζει!!!

Η δεύτερη απόπειρα έγινε με αυτό το αγνώστου ταυτότητας ρούχο, το οποίο βρήκα θαμμένο στη ντουλάπα της μάνας μου μια φορά που κατέβηκα στην Κύπρο και μου άρεσε πολύ το σχέδιο του υφάσματός του. Κατά τα άλλα πρόκειται για ένα τελείως άκομψο, φουστάνι να το πω, ρόμπα να το πω, νυχτικό να το πω, δεν ξέρω…

Το πρώτο που έκανα ήταν να στενέψω τα μανίκια, γιατί ωραία η καμπάνα, αλλά είπαμε, εκτός! Στην πάνω φωτογραφία το ένα μανίκι έχει στενέψει και το άλλο έχει μείνει ως έχει για να αποφασίσω. Κέρδισε το στενό μανίκι, οπότε there we go:

Μετά έκοψα ένα μεγάλο μέρος από την κάτω του μεριά (το οποίο με άφησε με ένα μεγαλούτσικο κομμάτι ωραίου υφάσματος που κάτι θα σκεφτώ να κάνω),

άνοιξα και τις ραφές στο πλάι και τις στρίφωσα και βρέθηκα με μια καινούρια, ωραιότατη τουνίκ, ότι πρέπει για τα ψυχρά βραδάκια αυτής της εποχής!!!

Για το τέλος σας κράτησα μια φωτογραφία της ραπτομηχανούλας μου, η οποία δεν με προδίδει ποτέ!!!